Wycieczki z zorzą polarną

Zorza polarna znana również jako Aurora Borealis jest zjawiskiem, które występuje w północnych szerokościach geograficznych, gdy cząsteczki słoneczne jonizują wchodząc do atmosfery ziemskiej i pojawiają się na nocnym niebie w postaci falujących “wstążek”. Te tańczące, różnobarwne światła od stuleci inspirowały ludzi oraz stanowiły element tajemnicy. 

Zorza w rzeczywistości występuje przez cały rok, ale dopiero w ciemne, zimowe noce staje się widoczna dla ludzkiego oka. To oczywiście sprawia, że polowanie na nią jest jedną z najpopularniejszych aktywności, jakiej doświadczysz na północy. Możesz wziąć udział w licznych wycieczkach, które zabiorą Cię do najlepszych miejsc obserwowania zorzy polarnej. Wśród nich są tanie wycieczki autokarowe, którymi pojedziesz poza miasto, z dala od sztucznego światła lub rejsy statkiem, podczas których możesz podziwiać zorzę polarną na otwartym morzu. Poza Skandynawią możesz zobaczyć zorzę polarną w takich miejscach jak Alaska, Kanada i Syberia.

Współczesne, naukowe zrozumienie “świateł północy” nie funkcjonowało aż do lat 1880-tych, kiedy naukowcy odkryli ich związek z aktywnością słoneczną. Dalsze badania, siedemdziesiąt lat później, pogłębiły to odkrycie, dzięki nowemu przełomowi w wiedzy. Obecnie trwają kolejne badania nad zorzą polarną, które pogłębiają wiedzę na temat kosmosu i naszego połączenia z nim.

Zorza od dawna jest znana ludziom mieszkającym w Skandynawii. Inspirowała również najsłynniejsze i najstarsze opowieści jakie kiedykolwiek powstały w mitologii nordyckiej. Jedna z najbardziej znaczących historii odnosiła się do Ragnarök - wielkiej przyszłej bitwy. Aby się do niej przygotować Odyn - Wódz Asgardu, wezwał swoich najcenniejszych wojowników: Walkirie, które jeździły konno niosąc włócznie i tarcze. Starożytne opowieści zakładały, że zorza polarna była odbiciem ich zbroi.

Inną powszechnie używaną interpretacją jest ta, że zorza to "Bifrost" - most, który prowadził zmarłych wojowników.

Dla islandzkich Wikingów zorza polarna była zjawiskiem, które należy celebrować. Przetrwało to do dzisiejszych czasów w nieco zmienionej formie - na wyspie organizowanych jest wiele opcji polowania na “światła północy”. Jednak sąsiadujący z Islandią Skandynawowie byli o wiele mniej ufni. 

Wielu ludzi takich jak rdzenny, ugrofiński lud - Samowie uważało, że należy się bać zorzy polarnej. Wierzyli, że te tańczące zielone, czerwone i żółte fale światła są duszami zmarłych. Samowie byli ostrożni, aby nigdy nie okazywać braku szacunku w stosunku do świateł gwiżdżąc w ich obecności, śpiewając, rozmawiając, a nawet machając do nich.

Mówi się, że ci, którzy nie zauważą zorzy zostaną wciągnięci w niebo i na zawsze uwięzieni wśród nocnych duchów. Z powodu tego mitu uważa się, że niektórzy Samowie nawet dzisiaj nie wyjdą na zewnątrz kiedy na niebie tańczy zorza polarna. 

Być może Finowie mają najpiękniejszą alegorię zórz polarnych wierząc, że zostały stworzone przez arktycznego lisa, zwierzę, które akurat jest jedynym rodzimym ssakiem na Islandii. Fińska nazwa zorzy polarnej przekłada się na "ognisty lis" - według legendy miał tak szybko przemieszczać się po nocnym niebie, że jego ogon ocierałby się o góry, powodując w ten sposób ogromny i kolorowy wybuch iskier.

Jednak inna interpretacja opowieści o arktycznych lisach różni się nieco i stanowi pewne uzasadnienie dlaczego zorza pojawia się jedynie zimą. Otóż sądzono, że zamiast iskier lisi ogon wyrzuca w powietrze płatki śniegu, które następnie łapią promienie księżyca. 

Jeśli chodzi o folklor Islandii wierzono, że zorza polarna pomogła złagodzić ból porodu, chociaż kobiety, które jeszcze nie rodziły ostrzegano, aby nie patrzyły na nią bezpośrednio w obawie, że dziecko urodzi się zezowate. 

Podczas wizyty na Islandii masz możliwość zobaczenia zorzy polarnej na własną rękę. Ale jeżeli chcesz dotrzeć do najlepszych miejsc, z dala od ludzi i sztucznych świateł miasta, wybierz się na wycieczkę zakładającą polowanie na “światła północy”. W jej trakcie doświadczony przewodnik opowie Ci wszystko co musisz wiedzieć o tym fascynującym zjawisku.