Dzika przyroda i zwierzęta na Islandii — Kompletny przewodnik

Zwierzęta hodowlane

Znakomita większość zwierząt, które napotkasz, zwiedzając Islandię, jest udomowiona. W końcu Islandczycy w dużym stopniu polegają właśnie na rolnictwie.

Mimo że zwierzęta hodowlane jako takie mogą nie wydawać się ciekawe, sposób, w jaki przystosowały się do klimatu i to, jak przewijały się przez islandzką historię, stał się nieodzownym elementem niezbędnym dla przetrwania tam ludzi.

Islandzkie owce

 Zdjęcie:  Cosmic Timetraveller

Owce były siłą napędową Islandii przez wieki. Pierwsi osadnicy z Norwegii przywieźli je na wyspę, a ich wełna i mięso pomogły ludziom przetrwać w trudnych warunkach Islandii.

Aby zrozumieć szacunek Islandczyków dla tych stworzeń, wystarczy przeczytać książkę laureata Nagrody Nobla Halldora Laxnessa. Są one głównym tematem rozmów między większością mieszkańców kraju.

Chociaż nie są najbardziej ekscytującymi zwierzętami na Islandii, ich rola w historii kraju była niezwykle znacząca. Ilekroć naród przechodził przez straszne zmagania lub gwałtowny wzrost, zawsze wracał do owiec.

Na przykład erupcja wulkanu Laki w 1783 roku była najbardziej śmiertelną w historii wyspy. 

Zginęło nawet 25 procent populacji, głównie ze względu na głód spowodowany utratą 80 procent owiec przez toksyny zawarte w pyle.

Z drugiej strony, owcom zawdzięcza się okres wzrostu gospodarczego i industrializacji podczas I wojny światowej. W Europie, na spustoszonych po wojnie terenach, popyt na islandzką wełnę był wyjątkowo duży. Dobrobyt uzyskany w ciągu tych czterech lat poprowadził Islandię w kierunku stania się tym nowoczesnym krajem, którym jest dziś.

W Islandii jest około 800 tysięcy owiec – ponad dwa razy więcej niż ludzi.

Owczej wełny używa się do tworzenia unikatowego rękodzieła, takiego jak islandzkich swetrów, zwanych „Lopapeysa”, a baranina występuje w praktycznie wszystkich islandzkich tradycyjnych daniach, w których nie ma ryb. Prawdopodobnie najpopularniejszym klasycznie islandzkim daniem jest zupa z jagnięciny, znana na całym świecie.

Wyśmienity smak islandzkiej jagnięciny wynika z tego, że owce żyją na wolności przez całe lato i pasą się na islandzkim tymianku, nieświadomie aromatyzując swoje mięso.

Islandzkie psy

 Zdjęcie: Ulf Bodin

Islandzkie psy pasterskie, podobnie jak zwierzęta hodowlane, pochodzą od swoich nordyckich kuzynów, którzy zostali przywiezieni na wyspę setki lat temu.

Od tego czasu były niezbędne, pomagając hodowcom, strzegąc zarówno owiec, jak i ziemi.

Podobnie jak większość zwierząt przywiezionych na Islandię, są trochę mniejsze od swoich krewnych z zagranicy, ponadto, ze względu na odizolowanie wyspy są dużo bardziej podatne na choroby – do tego stopnia, że od końca XIX wieku były na granicy wyginięcia.

Populację udało się odbudować poprzez zakaz wprowadzania na wyspę nowych gatunków, a dzięki szczepionkom i nowoczesnej weterynarii, odporność psów wzrosła.

W kwestii podobieństw, islandzkie psy pasterskie mają tę samą puszystą sierść i ogony z lokami, co psy spoza wyspy.

Podobne jest również ich zachowanie — mają dużo energii, są wytrzymałe, zwinne i przyjazne, tym samym będąc świetnymi towarzyszami dla opiekunów, którzy mają czas i miejsce, w którym mogłyby ćwiczyć.

Zdecydowana większość przebywa na wolności, gdzie mogą korzystać z dużych zapasów energii i naturalnych instynktów stadnych, co pozwala im pomagać swoim właścicielom.

Islandzkie konie

Islandzkie konie różnią się od wszystkich innych ras. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jedyna różnica to wzrost – rzadko kiedy osiągają 150 cm, jednak po kilku minutach spędzonych w ich towarzystwie, uwidacznia się ich towarzyskość, ciekawość i inteligencja, niewystępujące u innych ras. Te cechy wiele mówią o ich islandzkiej tożsamości.

Niepodważalny wdzięk zawdzięczają swoim przodkom.

Kiedy Islandia była zasiedlana po raz pierwszy, na łodziach mieścił się tylko jeden koń, a ze względu na to, że wielu osadników było bogatymi hersztami, decydowali się zabierać ze sobą tylko najlepsze okazy. Spowodowało to, że pod koniec okresu zasiedlania, Islandię zamieszkiwała populacja najmocniejszych, najsilniejszych i najbardziej inteligentnych koni z Norwegii.

Islandzkie konie nie są szczególnie zaniepokojone zimową pogodą na Islandii.

Początkowo koni używano wyłącznie do transportu, czasem w bitwach pomiędzy klanami.

Na przestrzeni wieków ich rola zmieniała się i stopniowo odgrywały coraz bardziej istotną rolę na farmach, stając się kluczem do przetrwania.

Ludzie będący w posiadaniu koni byli w stanie poruszać się od wsi do miast i ośrodków handlu, co pozwalało im na zgromadzenie większej ilości pieniędzy i było źródłem różnego rodzaju okazji do spotkań. Ci, którzy koni nie mieli, byli odizolowani i w efekcie zubożali.

Wraz z rozwojem sportów jeździeckich, zauważono kolejną wyjątkową cechę islandzkich koni: większość koni ma trzy lub cztery rodzaje chodu – takie jak na przykład kłus czy galop, podczas gdy islandzkie konie mają pięć.

Ich wyjątkowy chód, „skeið”, rozwinął się na nierównym terenie Islandii – jest bardzo komfortowy, umożliwia także nagłe przyspieszenie.

• Zobacz też: Islandzkie konie | kompleksowy przewodnik

Konie islandzkie stały się bardzo popularne w ujeżdżeniu ze względu na swój charakter, wygląd i wyjątkowe cechy. 

Więcej islandzkich koni żyje obecnie poza granicami kraju niż w kraju - 100,000 żyje za granicą, w porównaniu do 80,000 żyjących w kraju.

Te, które opuściły granice kraju, nie mogą już wrócić, hodowla innych ras również nie jest dozwolona, co wynika z podatności na choroby odizolowanych na wyspie koni – obca infekcja mogłaby poważnie obciążyć całą populację.

Przejażdżka na islandzkim koniu to jedna z podstawowych aktywności, w której drzemie kwintesencja wyspy. Na zwiedzających czeka bogata oferta wycieczek konnych, które trwają jednak tylko kilka godzin, dlatego można połączyć je z wieloma innymi, między innymi snorkelingiem, jaskiniami, czy też zwiedzaniem Złotego Kręgu.  

Islandzkie bydło

Zdjęcie: Kristoffer Jensen

Krowy widuje się na wyspie rzadziej niż inne zwierzęta hodowlane, ale mimo to Islandia może pochwalić się swoją unikatową rasą. Islandzkie bydło, podobnie jak konie, zostały przywiezione z Norwegii przez pierwszych osadników i rozwinęły się, nabywając przy tym indywidualnych cech. Dwie z nich –  mniejszy rozmiar od europejskich krewnych i podatność na choroby – dzielą z końmi.

Niestety w przeciwieństwie do rozwiniętych cech koni uznawanych za wyższe od ich europejskich kuzynów, bydło islandzkie w porównaniu z europejskim wypada gorzej.

Według raportu opublikowanego niedawno przez Islandzki Uniwersytet Rolniczy, w porównaniu do islandzkiego bydła szwedzkie krowy produkują więcej mleka mniejszym kosztem, dlatego zmiana gatunku na szwedzki miałaby pozytywny wpływ na ekonomię. Mimo że Islandczycy nie są przywiązani do bydła aż tak, jak do koni, pozostali sceptyczni wobec tej sugestii.

Przez tysiąc lat z mleka islandzkiego bydła produkowano nabiał, który stał się integralną częścią kultury Islandii. Jednym ze szczególnych produktów jest Skyr, gęsty jogurt. Z tego powodu wielu mieszkańców uważa bydło za zbyt ważne dla dziedzictwa Islandii, żeby je porzucić, ponadto docenia się je również za rozmaite umaszczenie w różnych wzorach.

Gatunki spoza Islandii

 Zdjęcie: Tamas Tuzes-Katai

W momencie, kiedy pierwsi Norwegowie dotarli na Islandię, był tam tylko jeden rodzimy gatunek. Dzisiaj na wyspie można znaleźć wiele różnych gatunków zwierząt.

Żadne z nich nie pojawiły się naturalnie: zostały przywiezione przez ludzi (czasem przypływając na gapę), ale za to wszystkie w mniejszym lub większym stopniu przystosowały się do surowego klimatu wyspy.

Islandzkie renifery na Fiordach Wschodnich

Renifery przywieziono na Islandię dużo później niż zwierzęta udomowione, bo dopiero w XVIII w. Początkowo miały być hodowane w sposób podobny, jak hoduje je się w całej Skandynawii, jednak Islandczycy nigdy nie zrealizowali tego planu, dlatego populacja stała się dzika.

Obecnie na wyspie żyje około 3 tysięcy reniferów, większość na wschodzie. Najwięcej tych zwierząt można znaleźć w okolicach Snaefell, latem na terenach wyżynnych, a zimą na cieplejszych nizinach. Punkt najdalej wysunięty na południe, gdzie zanotowano osobniki to Jokulsarlon, a najdalej na północ to Vopnafjordur.

Odwiedzający przejeżdżając lub przebywając w okolicy Fiordów Wschodnich, mają całkiem spore szanse, żeby napotkać na swojej drodze stado reniferów.

Renifery są zwierzętami bardzo lubianymi w Islandii, mimo to ich populacja każdego sezonu jest kontrolowana. Powodem jest obawa o to, że mogłyby pozbawić pożywienia wolno pasących się owiec, a to spowodowałyby poważne straty ekonomiczne w przypadku srogiej zimy czy wybuchu wulkanu – zdarzeń, które w Islandii występują nierzadko.

Gryzonie i norki w Islandii

 Zdjęcie: Pdreijnders, from Wiki Creative Commons. Brak edycji.

Z każdą wyprawą, nie tylko w przypadku Islandii, osadnicy przywozili ze sobą nowe gryzonie.

Szczury wędrowne, myszy zaroślowe i domowe zostały przywiezione początkowo przez osadników, później przez statki kupieckie i zaczęły formować populacje. Podczas gdy szczury żyły w miejscach zasiedlonych przez ludzi, myszy rozpierzchły się po całym kraju.

Islandię zamieszkuje również populacja dzikich norek, która pojawiła się całkiem niedawno. Sprowadzono je w celu uprawy na farmach i pozyskiwania z nich futra na początku XX wieku, ale uciekły hodowcom.

Teraz często można zauważyć je w okolicach Reykjaviku, kiedy szukają ptasich jaj na klifach, gdzie ptaki wiją gniazda. Stały się również utrapieniem hodowców kurczaków w całym kraju.

Kolejnym inwazyjnym gatunkiem są króliki, które pojawiły się jeszcze później niż norki. Większość z nich pochodzi od zwierzaków wypuszczonych w 2010 roku. Teraz rozpierzchły się po całym kraju, siejąc spustoszenie, gdziekolwiek się pojawiają.

W Oskjuhlid, zalesionym obszarze w Reykjaviku, przegryzają korzenie drzew i ogrodzenia, niszcząc zarówno przyrodę, jak i ludzkie konstrukcje. Na farmach przekopują się przez pola, niszcząc tym samym uprawy traw i zbóż dla innych zwierząt. Ich nawyk wbiegania na drogi był przyczyną wielu wypadków samochodowych. Mimo problemów króliki wyglądają naprawdę uroczo na zielonych terenach stolicy.

Gatunki pochodzące z Islandii

Zdjęcie: Wycieczka łodzią z obserwacją wielorybów i odbiorem z Akureyri

Po przeczytaniu tego artykułu możesz zastanawiać się, jakie zwierzęta występują na Islandii. Jak już wspomnieliśmy, Islandia ma tylko jednego rodzimego ssaka lądowego. Nie oznacza to jednak, że rodzimej przyrodzie Islandii brakuje różnorodności. 

W morzach i przestworzach kraju znajduje się bogactwo islandzkiej fauny, która przyciąga turystów z całego świata. Jest to jedno z najlepszych miejsc do obserwowania ptaków, fok i wielorybów.

Islandzkie lisy polarne

 Zdjęcie: Jonatan Pie

Zanim na Islandii pojawili się pierwsi osadnicy, lisy polarne były jedynymi ssakami zamieszkującymi wyspę. Pojawiły się tam podczas epoki lodowcowej, przechodząc po zamarzniętej pokrywie na morzu na wyspę, na której utknęły, kiedy 10 tysięcy lat temu lód stopniał.

Są to zwierzęta, które zdumiewająco dobrze potrafią się dostosować do warunków klimatycznych, żywiąc się jajkami, ptakami, bezkręgowcami i jagodami.

Kiedy na wyspie pojawili się ludzie, zaczęły się polowania na lisy, które były cenne ze względu na ich futro, a oprócz tego stanowiły zagrożenie dla zwierząt hodowlanych. Po tym, jak rozwinęły się hodowle lisów na futra, pierwsza przyczyna przestała być istotna, jednak hodowcy i tak kontrolują populację zwierząt, wiedząc, że ma to znaczenie dla gospodarki.

Mimo że polowania znacznie uszczupliły liczebność lisów, wraz z przybyciem ludzi wzrosła dla nich ilość pożywienia w postaci nowych gryzoni, odpadków i jagniąt, co umożliwiło gatunkowi przetrwanie.

 Zdjęcie: Jonatan Pie

Islandzkie lisy polarne mają dwie odmiany ubarwienia: białe i niebieskie. Białe zmieniają swoje futro w zależności od pory roku – zimą mają śnieżnobiałe, a latem brązowo-białe.

Niebieskie nie zmieniają futra, ale latem pod wpływem słońca płowieje, więc tuż przed przyjściem zimy jest dużo jaśniejsze niż na początku lata. Obie odmiany lisów mają futro, które staje się grubsze na chłodniejsze miesiące, ale które wypada, gdy temperatura wzrasta.

Lisy można znaleźć na terenie całej Islandii, ale najwięcej zamieszkuje tereny Fiordów Zachodnich, szczególnie nieprzystępny rezerwat przyrody Hornstrandir na północy wyspy, gdzie są pod ochroną. Lisy z tego obszaru charakteryzuje brak lęku przed ludźmi, dlatego często fotografowie przyjeżdżają tam, żeby złapać bliskie ujęcia zwierząt.

W 2007 roku powstało Centrum Lisów Polarnych w wiosce Súðavík, które jest liderem w prowadzeniu badań dotyczących tych zwierząt, edukowaniu mieszkańców o zagrożeniach z nimi związanymi oraz promowaniu ekoturystyki.

Islandzkie wieloryby

Zdjęcie: Wycieczka z obserwacją wielorybów w Husaviku

Żyzne subarktyczne wody Islandii, zasilane przez Prąd Zatokowy, są domem dla ponad 20 różnych gatunków wielorybów i delfinów. 

Jest to jedno z najlepszych miejsc na świecie do obserwowania wielorybów, zwłaszcza latem, kiedy wielkie wieloryby migrują tutaj na żer. 

Branża ta zmienia sposób, w jaki Islandczycy postrzegają stworzenia z głębin, ponieważ związek między nimi jest uwarunkowany historycznie i złożony.

Wiele historii o wielorybach pochodzi od islandzkich żeglarzy, jednych z pierwszych mieszkańców wyspy. Zwierzęta opisywane są tak jako okropne lewiatany, potwory morskie.

Jedna z historii, szczególnie ciekawa, opowiada o czarnoksiężniku, który chciał przejąć kontrolę nad Islandią, ale po tym, jak czterokrotnie został odprawiony przez duchy strzegące wyspy, zamienił się w wieloryba.

• Tutaj wyszukasz wycieczki z obserwacją wielorybów

Zdjęcie: Wycieczka z obserwacją wielorybów w Husaviku

Mimo że wielorybów bano się w ich naturalnym środowisku, kiedy pojawiały się na plaży wyrzucone przez morze, cieszono się z tego powodu.

Mięso z jednego wyrzuconego na brzeg wieloryba mogło wyżywić społeczność, a olej z wielorybów dostarczał świec i pochodni, które pomagały ludziom przetrwać ciemne zimy. Słowo „windfall” w języku islandzkim oznacza to samo, co wyrzucony na brzeg wieloryb.

Islandczycy zaczęli szerzej zajmować się wielorybnictwem pod koniec XIX wieku, dużo później niż inne kraje i przez dekady borykało się z różnego rodzaju presjami przeciwko tej formie połowów.

Ze względu na problemy związane z ławicami ryb, presję ze strony różnych krajów, a także opinie mieszkańców, wielorybnictwo kilkukrotnie było zakazywane, później znów przywracane.

Wielorybnictwo praktykuje się po dziś dzień, jednak jego przyszłość jest tematem kontrowersyjnym. Nie ma jednak wątpliwości co do przyszłości obserwowania wielorybów. Wycieczki organizowane są w portach na terenie całego kraju, cieszą się dużą popularnością i można zobaczyć podczas nich bogactwo fauny.

Najlepszym miejscem do obserwacji wielorybów jest Husavik, znany jako stolica wielorybów na Islandii.

Islandzkie foki

 Zdjęcie: Jane Yeo

Foki przez wieki korzystały z wybrzeży Islandii jako miejsca do zakładania kolonii, rozmnażania i schronienia. Zimne i bogate w faunę wody, długie, kamieniste i niezamieszkane tereny brzegowe, umożliwiły rozwinięcie się tam kolonii fok jeszcze przed przybyciem ludzi.

Liczebność fok i brak lęku przed ludźmi były błogosławieństwem dla pierwszych osadników. Foki zaopatrywały ich w niezbędne zasoby, od pożywienia, przez ubrania, aż po olej, co sprawiło, że Islandia nadawała się do zamieszkania.

W XX wieku liczebność fok zmniejszyła się w wyniku nadmiernych połowów dla skór, z których produkowano ubrania. Dzisiaj sytuacja zmieniła się i populacja fok jest dość stabilna.

 Zdjęcie: Einar Jonnson

W Islandii nadal okazyjnie łowi się foki – ze względu na szkody, które wyrządzają, niszcząc ekwipunek służący do połowu ryb, przenoszenie grzybicy na ławice ryb, ale niektóre są też łowione na futro na terenach prywatnych.

Ten temat wzbudza coraz więcej pytań i dyskusji z powodu coraz częstszych obserwacji fok, szczególnie od czasu, kiedy w Hvammstangi otwarto Islandzkie Centrum Fok, które zajmuje się badaniem tych zwierząt i zwiększaniem świadomości o zagrożeniach z nimi związanymi.

Na stałe w wodach otaczających Islandię żyją dwa gatunki fok: pospolita i szara. Żyją na całym terenie kraju, ale najlepsze miejsca do ich obserwacji to Fiordy Zachodnie, półwyspy Vatnsnes i Snæfellsnes, a także laguna lodowcowa Jokulsarlon.

Nie są to jednak jedyne gatunki, które można znaleźć w islandzkich wodach. Okazyjnie odwiedzają je foki grenlandzkie, foki wąsate, kapturniki i foki obrączkowane.

Na terenach Fiordów Zachodnich można czasem znaleźć również morsy arktyczne, których populacja była bardzo liczna, jednak pod koniec XVII wieku niemal wyginęły na skutek nadmiernego kłusownictwa.

• Dowiedz się więcej o fokach i ich obserwacjach w Islandii

Islandzkie maskonury

Maskonury w większości miejsc świata uznaje się za nieuchwytne i rzadkie, jednak na Islandii jest ich bardzo dużo.

Ich przybycie w pod koniec kwietnia i w maju jest znakiem nadejścia lata. Od tego momentu do sierpnia można je oglądać w wielu miejscach wyspy.

Około 60% populacji północnoamerykańskich maskonurów rozmnaża się na klifach Islandii – gdzie gnieżdżą się ich miliony.

Maskonury nie lubią przesiadywać w miejscach, gdzie nie ma innych przedstawicieli ich gatunku, więc jeśli napotkasz chociaż jednego, całkiem prawdopodobne, że znajdziesz też setki innych.

Ptaki można podziwiać z łodzi i lądu. W Starym Porcie w Reykjaviku można skorzystać z godzinnych rejsów na jedną z dwóch wysp w pobliskiej zatoce: Lundy i Akurey, gdzie gnieżdżą się tysiące maskonurów.

Wypływa się łódkami na tyle małymi, żeby mogły zbliżyć się do kamienistych brzegów. Na wielu wycieczkach zwiedzający otrzymują również lornetki, żeby widzieć ptaki jeszcze wyraźniej. Są również wycieczki skupione wokół obserwacji wielorybów, w czasie których dodatkowo dopływa się do tych dwóch wysp.

• Odkryj, gdzie znaleźć maskonury na Islandii

Osoby odwiedzające Fiordy Zachodnie latem, nie muszą nawet korzystać z łodzi, żeby pooglądać maskonury. Klif Latrabjarg, który ma 14 km długości i 440 metrów wysokości sam w sobie wywiera duże wrażenie, ale bogactwo występujących tam dzikich zwierząt jest zachwycające!

Spacerując krawędzią klifu, można na odległość ręki zbliżyć się do gniazdujących maskonurów, które nie boją się ludzi – odlecą tylko wtedy, kiedy ktoś spróbuje ich dotknąć. Z takiej odległości, wyraźnie widać wzory na ich dziobach i uroczy wygląd.

To nie są jednak jedyne miejsca, w których gnieżdżą się maskonury. Duże populacje można znaleźć w okolicach archipelagu Vestmannaeyjar, skalnego łuku Dyrholaey, na Wschodnich Fiordach i na północy, na wyspie Grimsey.

Jak powszechnie wiadomo, Islandczycy mają skłonności do jedzenia nietypowych rodzajów mięs. Jest to jedyny kraj na świecie, w którym możesz spędzić cały dzień na oglądaniu maskonurów, a potem zjeść je na kolację.

Inne islandzkie ptaki

Maskonury są najbardziej popularnym gatunkiem ptaka, ale ta mała wyspa ma wiele do zaoferowania w kwestii tego, co lata w powietrzu.

Klify Látrabjarg na Zachodnich Fiordach i Krysuvikurbjarg na półwyspie Reykjanes są domem dla tysięcy osobników z wielu różnych gatunków, między innymi alk, fulmarów, mew, ptaków bekasowatych i czajek.

W okolicach linii brzegowej można znaleźć również rybitwy popielate i orły morskie. W wodach słodkich różnorodność gatunków jest podobna, jezioro Myvatn jest domem dla czternastu różnych gatunków kaczek, a także gęsi i łabędzi krzykliwych. Poza wodą jest ich jeszcze więcej: sokoły, siewki złote, bekasy i pardwy nazywają wyspę domem.

Nie można jednak mówić o ptactwie Islandii, nie wspominając kruków. Mimo że jest to jeden z najbardziej rozpowszechnionych gatunków ptaków, występujący na całym świecie, na Islandii występują często i ceni się je za inteligencję i znaczenie dla islandzkiego folkloru i wierzeń pogańskich.

• Dowiedz się więcej o ptakach Islandii

Niedźwiedzie polarne z Grenlandii

 Zdjęcie: Hans-Jurgen Mager

W przeciwieństwie do popularnego przekonania, niedźwiedzie popularne nie mają stałej populacji w Islandii. Okazyjnie przypływają na krze z Grenlandii i pojawiają się na Fiordach Zachodnich.

Niestety, kiedy przypływają, bardzo często są wygłodzone. Jako jednym z niewielu zwierząt, zdarza im się polować na ludzi, dlatego stanowią poważne zagrożenie dla mieszkańców tego regionu.

Biorąc pod uwagę to i fakt, że koszt schwytania, odkarmienia ich, otoczenia opieką i odtransportowania do domu wynosi około 85 tysięcy euro, niedźwiedzie są zabijane tuż po przypłynięciu. 

Ostatni niedźwiedź polarny był widziany na Islandii w lipcu 2016, ale ze względu na zmiany klimatyczne i coraz większą topniejącą część pokrywy lodowej, spodziewany jest wzrost liczby przypływających zwierząt.

W niewiele ponad milenium Islandia przebyła długą drogę od bycia surową wyspą zamieszkaną przez tylko jeden gatunek zwierzęcia.

Podróżując do dowolnego miejsca kraju, znajdziesz bogactwo miejscowej fauny, która walczy o przetrwanie w ostrym klimacie. Jeśli wiesz, gdzie szukać, znajdziesz jeszcze więcej! Od waleni, aż do gryzoni, wszystkie zwierzęta zamieszkujące Islandię mają duży wpływ na kształtowanie charakteru tego kraju. 

Niezależnie od tego, czy chcesz dowiedzieć się o różnorodności dzikiej przyrody Islandii, czy też o najlepszych miejscach do wypatrzenia uroczego maskonura, mamy nadzieję, że ten przewodnik okazał się pomocny. Chętnie wysłuchamy i odpowiemy na wszelkie komentarze lub pytania w sekcji poniżej.